سوال اصلی، همان عنوان تحقیق است اما به صورت پرسشی.
بین طلاب رایج است که برای نوشتن سوال اصلی، در انتهای عنوان یک واژه “چیست” اضافه می‌کنند.
اما این شیوه سوال اصلی:
اولاً سوال اصلی را کلیشه‌ای می‌کند.
ثانیاً ابهامات احتمالی عنوان را نشان نمی‌دهد.
برای نمونه در عنوان “دنیاگرایی در نهج البلاغه”، وقتی برای طراحی سوال اصلی واژه “چیست” در پایان آن اضافه شود (دنیاگرایی در نهج‌البلاغه چیست)، ابهام در عنوان همچنان باقی می‌ماند. یعنی خواننده نمی‌داند که محقق “نشانه‌های دنیاگرایی” را می‌خواهد بررسی کند، یا “پیامدهای دنیاگرایی” و یا چیز دیگری را.
اما اگر سوال اصلی طراحی شود، محقق به ناچار باید اینگونه بنویسد:
* نهج البلاغه چه نشانه‌هایی برای دنیاگرایی مطرح می‌کند؟
* در نهج‌البلاغه چه پیامدهایی برای دنیاگرایی مطرح شده است؟
و اینگونه ابهام احتمالی سوال اصلی برطرف می‌شود.
علاوه بر این که نام این بخش از پژوهش “طراحی سوال اصلی” است و با قرار دادن واژه چیست در پایان عنوان، نمی‌توان نام “طراحی سوال اصلی” بر روی آن قرار داد.