.
در کارگاه اخیری که در مدرسه علمیه حضرت خدیجه سلام‌الله‌علیها زنجان داشتم، یک مهمان ویژه داشتیم؛
یسنا پناهی، ۱۲ ساله که برای نگهداری خواهرانش، همراه مادر در کارگاه حضور داشت.
در پایان روز اول، یسنا به من گفت: «استاد، من می‌خوام مقاله بنویسم».
ذهنم درگیر شد که چگونه باید به او کمک کنم که یک مقاله بنویسد؛
چرا که شیوه آموزش پژوهش و مقاله‌نویسی به نوجوانانی در این سن، با آنچه ما به طلاب آموزش می‌دهیم متفاوت است.
برای انجام پژوهش و نوشتن مقاله به یک موضوع نیاز داشت که با همفکری یکی از طلاب حاضر در کارگاه، قرار شد بر روی «نقش دختر در خانواده» کار کند.
در ابتدا باید فرایند پژوهش را طی می‌کرد:
به او گفتم از تک تک طلاب حاضر در کارگاه سؤال کند: «دختر چه نقشی در خانواده دارد؟»
با پرسش از برخی طلاب کارگاه، به شش نقش رسید.
یعنی با ارائه یک پاسخ (که شامل شش نقش برای دختر در خانواده می‌شد) به سؤال اصلیِ پژوهش خود، مسئله‌ی پژوهشی خود را حل کرد.
تا اینجا فرایند پژوهش را به خوبی طی کرد.
در مرحله بعد، باید این پژوهش را در قالب مقاله ارائه می‌داد.
به او گفتم که یک انشا درباره «نقش دختر در خانواده» بنویسد که این ۶ نقش در آن وجود داشته باشد.
صبح روز دوم، با یک متن پیش من آمد؛
به او گفتم: «آفرین! متن مقاله را خیلی خوب نوشتی».
یسنا پناهی، پس از شنیدن این جمله از من، یک حس پیروزی به خود گرفت و به نزد مادرش برگشت.
نکته اینجاست که توانسته بود به خوبی شش نقشی که مشخص کرده بود را در انشاء خود جای دهد.
وقتی هم که مقاله‌اش را تحویل داد، با همکاری معاون پژوهش مدرسه او را مورد تشویق قرار دادیم.
من معتقدم که برای یک دانش‌آموز، همین مقدار کفایت می‌کند
و اینکه توانست یک مسئله را مطرح کند و آن را در قالب یک متن ارائه دهد، برای دانش‌آموزانی در این سن یک موفقیت محسوب می‌شود.
با سلام و خداقوت
توجه و راهبری شما قابل تحسین است و قطعا این کار شما به عنوان یکی از خاطرات ناب یسنا خانوم در ذهنش حک خواهد شد و بعید نیست در آینده او را به مسیر پژوهشگری نیز سوق دهد.
برقرار باشید استاد
با سلام و احترام
پژوهش با این نگاه بسیار زیبا و البته پویا خواهد بود. خیلی عالی بود.