.
ضمیر اشاره آن و این هر گاه مقدم بر حرف «که» بیاید معمولاً چسبیده به آن نوشته می‌شود:
به شکر آنکه شکفتی به کام بخت ای گل
نسیم وصل ز مرغ سحر دریغ مدار (حافظ)
اینکه پیرانه سرم صحبت یوسف بنواخت
اجر صبری است که در کلبه احزان کردم (حافظ)
ولی اگر آن و این به معنای «آن کس (یا آن چیز)» و «این کس (یا این چیز)» باشد بهتر است که جدا از «که» نوشته شود:
آن که پامال جفا کرد چو خاک راهم
خاک می‌بوسم و عذر قدمش می‌خواهم (حافظ)
این که تو داری قیامت است نه قامت
وین نه تبسّم که معجز است و کرامت (سعدی)
.
نجفی، ابوالحسن، غلط ننویسیم: فرهنگ دشواریهای زبان فارسی، تهران، مرکز نشر دانشگاهی، ۱۳۹۳، ص۱۰٫